ولی امروز سوریه، به چنین گره و باقت پیچیده تضاد تبدیل شده است که با پس گرفتن شهر استراتژیک و کلیدی رقه، از بین رفتن تضاد، خارج از تصور است.
در زمانی که دقت و توجه بر سر پس گرفتن شهر حلب بود ، "نیروی دمکراتیک سوری" که از طرف ایالات متحده آمریکا حمایت و تطمیع می شود و اکثراً از یگان های کردی مستقر شده در شمال شرق سوریه می باشند ،آهسته و پیگیرانه شبه نظامیان داعش را از نواحی بیرون رانده تدریجاً به شهر رقّه نزدیک می شوند. مورخ 4 فوریه فرماندهی "نیروی دمکراتیک" پیشروی فاز جدید را که هدفش انزوا و تصرف شهر است اعلام نمود. در حال حاضر فاصله بین یگان های کردی و شهر رقّه فقط 30 کیلومتر است. جنگجویان کردی مکرراً قابلیت بالای جنگی خود را ثابت کردند. از سوی دیگر، قطار سلاح و مهمات از جانب ایالات متحده کم نمی شود. بنابریان، احتمال تسخیر و اشغال شهر توسط کردها بسیار بالا می باشد. در ارتباط با این، پرسش مطرح می شود: بعد از تصرف رقّه جوانب مهار دهنده مناقشه چه برنامه ای دارند؟
اردوغان، رئیس جمهور ترکیه علناً می گوید که هدف ترکیه، سرنگونی رئیس جمهور اسد است. با وجود بلند پروازی نئو اثمانی مقامات ترکیه یعنی تمایل به برگشت قدرت و نفوذ سابق ترکیه عثمانی، دور از واقیت نیست که اردوغان از اشغال بخش سوریه که زمانی در قلمرو امپراتوری عثمانی بود، صرف نظر نماید. بخشی از سوریه که چهار صد سال جزء استانهای امپراتوری مزبور بود. هدف دیگ ترکیه، از تقویت و تمرکز کردهای سوری که خط مرز جنوبی ترکیه را تحت کنترل خود داشته و به مناطق ترکی که اکثراً دارای ساکنین کردی می باشد نزدیک شدند جلوگیری نماید. روابط مقامات ترکی با اقلیت کردی پرتنش است، پس ظهور خودمختاری یا حاکمیت کردی در خاک سوریه و عراق، مورد نگزانی شدید مقامات ترکی خواهد شد.
در حال حاضر ارتش جمهوری عربی سوریه و واحدهای نظامی ترکی مصروف جنگ علیه داعش در نزدیکی شهر الباب در شمال سوریه هستند. هر کدام در صدد پس گرفتن شهر است و ظاهراً ترکیه در این عمل پیش است. پرسشی پیش می آید که بعد از تسخیر شهر یا فرار داعش و وقتی که یگان های ترکی و سوری روبروی یک دیگر قرار می گیرند، دنبال آن چه می شود؟
به نظر می رسد که جلوگیری از ستیز طرفین مشکل خواهد بود. و ارتش سوریه که درگیر نبرد با دشمنان کثیر است ناگزیر به امتحان توان خود با یکی از بهترین ارتش کشورعضو ناتو خواهد شد.
متحد طبیعی سوری ها در تقابل فرضی با ترکیه می توتنند کردها باشند ولی آنها بدون تضامین رسمی اعطای استقلال یا حد اقل خودمختاری وسیع و بیش از تصور به منطقه کردنشین که در واقع در حال حاضر تابع مقامات سوری هم نیست، راضی نمی شوند با رهبر سوری کنار بیایند. از طرف دیگر، آیا بشار اسد آماده است شرایط کردها را بپذیرد؟ به هر صورت درگیری، حتی تصادفی، یگان های ترکی و سوری، مملو از خطر آغاز جنگ جدیدالمقیاس در منطقه می باشد که عواقب آن کاملاً قابل پیشبینی نیست.
تحلیل و تجزیه اوضاع کنونی سوریه، تصویر ناامید را ترسیم می نماید. از قرار معلوم، حتی اگر پس گرفتن رقّه، عمل امروز و فردا و کار دشوار نیست، در واقع معنی ختم جنگ در سوریه نه، بلکه تبدیل آن به فاز جدید و ظهور شدن عاملین و بازیکنان تازه است. تصور می شود که فقط مشارکت و حضور فعال روسیه و ایران، دوستان امتحان شده سوریه، می تواند جلو توسعه و فرایند ناگوار و غمگین حوادث را بگیرد.
