مطابق با نظارت بر سطح هورمون خوشبختی در بدن شامپانزه ، این جانوران در زمانیکه همه با هم در درگیری و دعوای دسته جمعی شرکت می کنند، خوشبخت هستند. در مقاله منتشره در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences (آکادمی ملی علوم) گفته شد که این امر دلیل تجمع مردم در زمان جنگ و دیگر درگیری هاست.
برخلاف تصورات محبوب در رشته انسان شناسی در باره « وحشی های نجیب» و حالت صلح آمیز جانوران، بسیاری از موجودات زنده از جمله شامپانزه ها، اغلب برای تصاحب اراضی جدید برای زندگی و جلب توجه شامپانزه ماده و خیلی چیزهای دیگر وارد درگیری می شوند. نظارت ها بر این نوع جانوران گویای آن است که میمون ها در طبیعت وحش، شامپانزه های نر و انواع دیگر میمون ها در یک دسته با هم متحد می شوند و بطور هماهنگ به محل زندگی همسایگان خود حمله می کنند و یا آنها را می کشند و یا از آنجا بیرون می رانند.
به گفته رومان ویتیگ(Roman Wittig) از انستیتوی انسان شناسی تکاملی « لیپیزگ» (آلمان) اینگونه رفتار تاکتیکی « غیر انسانی» در میمون ها دانشمندان را وادار به آن می کند به این موضوع توجه کنند که آیا غریزه مشابهی در انسان وجود دارد و به چگونگی کنترل رفتار ما توسط این نوع غریزه و کشش انسان به جنگ راه انداختن و شرکت در درگیری بزرگ پی ببرند.
دانشمندان تصمیم گرفتند پاسخ این سوال را پیدا کنند. آنها بر بروز درگیری بطور طبیعی در بین 4 گروه شامپانزه که در محوطه پارک ملی « تائی» در « ساحل عاج» نظارت کردند. به گفته محققان، تعامل شامپانزه ها از « دسته» های مختلف، به دو شکل صورت می گیرد — حمله مستقیم به یکدیگر و گشت زنی در محوطه خود که در جریان آن گروه بزرگی از شامپانزه های نر بطور منظم از مرزهای محوطه محل استقرار خود محافظت می کنند.
در هر دو وضعیت، به گفته « ویتیگ» و همکارانش، میمون ها قصد درگیری دارند. زیرا در زمان این نوع « نگهبانی» آنها به جمع آوری غذا نمی پردازند و هیچگونه توجهی به عوامل خارجی دیگر نمی کنند که مانع از پیروزی آنها در مبارزه با همسایگان شود.
محققان برای درک علت تمرکز توجه میمون ها به « جنگ» بر رفتار آنها نظارت کردند و ادرار آنها قبل و بعد از « نبردهای» بزرگ بین قبایل میمون ها و در زمانیکه آنها از مرزهای محل استقرار خود محافظت می کنند را مورد آزمایش قرار دادند. مقدار زیاد « اوکسیتوسین» — هورمون خوشبختی خانوادگی و زندگی اجتماعی — در بدن میمون ها در زمان بروز اینگونه درگیری ها و وضعیت های دیگری که آنها با اعضای گروه خود و یا خویشاوندان خود معاشرت می کنند، توجه محققان را بخود جلب کرد.
مشخص شد که « اوکسیتوسین» نه فقط هورمون خوشبختی بلکه هورمون جنگ است — مقدار آن در بدن میمون ها در زمانی که آنها برای « حمله» و یا نگهبانی در مرز محوطه خود آماده شدند و بلافاصه پس از پیروزی در « جنگ» در بالاترین سطح قرار داشت. بدیگر سخن شامپانزه ها در زمان درگیری های جمعی خود را خوشبخت تر از هر زمان دیگری احساس می کردند. در عین حال، نکته جالب آن است که شمپانزه ها برخورد بهتری نسبت به خویشاوندان خود و اعضای گروه که خویشاوند آنها نیستند نشان دادند.
علت وقوع چنین چیزی چیست؟ سطح بالای هورمون « اوکسیتوسین» در بدن شامپانزه به عقیده محققان، یک ابزار تکاملی ساده است که به گروه میمون ها در تجمع آنها در زمان درگیری های با دیگر گروه های میمون ها کمک می کند. از جمله پس از آغاز « جنگ» در مقایسه با « دوره های بین درگیری ها» تعداد کمتری از شامپانزه ها دسته خود را ترک می کنند. به عقیده دانشمندان، پروسه مشابهی می تواند در جوامع انسانی رخ بدهد و مردم را در زمان جنگ و یا درگیری ها بصورت فرمات « ما و آنها» متحد کند.
