گزارش و تحلیل

دیوارنگاری هنرمندی ایرانی در بوستون و میشگان آمریکا

© Boston’s NPR News StationИранский художник-оформитель Мехди Гадианлу
Иранский художник-оформитель Мехди Гадианлу - اسپوتنیک ایران
اشتراک
مهدی قدیانلو هنرمند ایرانی که حدود 100 اثر هنری بر دیوارهای کشور ایران را خلق، این روزها بر دیوارهایی در کشور آمریکا مشغول هنرنمایی است.

خبرگزاری اسپوتنیک- اکنون پنج سال است که ساختمان حمل و نقل «رز کندی» در منطقه گرینوی بوستون آمریکا در فصل پاییز دیوار این ساختمان را برای نقاشی به یک هنرمند سفارش می‌دهد. سال 2016 این دیوار در اختیار مهدی قدیانلو هنرمند جوان ایرانی قرار گرفت تا بر روی این دیوار نقاشی کند. مهدی قدیانلو این اثر را "فضای امید" نام نهاده و در گفتگو با خبرگزاری اسپوتنیک به ارائه توضیحاتی در خصوص این اثر پرداخته و به صورت کلی مضامین آثارش را بیشتر تخیلی با خطوطی ساده و هندسی می داند. این گفتگو در ادامه ارائه می گردد:

مادر من بافنده فرش و گلیم هستند و ارتباط من با هنر از همان کودکی آغاز شد، با آغاز تحصیلات دانشگاهی در رشته نقاشی دانشگاه تهران وارد حیطه آکادمیک شدم و تا مقطع فوق لیسانس در رشته سینما ادامه یافت. نقاشی دیواری را از تهران شروع نمودم و اکنون دوازده سال است که نقاشی دیواری انجام می دهم، البته در کنار آن خودم یک کارگاه نقاشی دارم و به موازات خلق آثار دیواری، نقاشی استدیویی نیز می کشم، تا کنون نیز حدود صد اثر دیواری به تصویر کشیده ام.
زمانی شهرداری تهران فراخوانی زد و از تمامی هنرمندان که علاقمند به کار نقاشی دیواری بودند دعوت به عمل آورد تا با ارائه طرحهای پیشنهادی خود پروژه تصویرسازی روی دیوارهای شهر را انجام دهند. من از زمان دانشجویی خود طرحهایی داشتم که آنها را ارائه داده و اتفاقا پذیرفته هم شد و همان سال اول یک مجموعه پنج تایی از نقاشی های دیواری پذیرفته شد و من هم بلافاصه با کمک دوستان، اجرای پروژه را آغاز نمودم. به این ترتیب موفق شدیم طی هفت سال صد نقاشی دیواری را در شهر تهران ترسیم نماییم.

فضای اوتوپیایی، حلقه گم شده پایتخت
من به خاطر ادامه تحصیل پا به تهران گذاشتم و طی این مدت همیشه احساس می کردم که چقدر این شهر خاکستری است و چقدر جای نقاشی دیواری و رنگها در فضای شهری خالی است. به همین دلیل هم دوست داشتم تصویری از آرمان شهری که در ذهن داشتم مثل آسمان آبی، ابرهای سفید و تمیز و مردم خوشحالی که در حال شادی کردن هستند را نقاشی کنم.
سبک کار نقاشی دیواری من اغلب تلفیقی از سورئال و سمبلیک و گاهی همراه با رفرنسهای کانسپچوال یا همان هنر مفهومی است که در غرب انجام شده و من سعی نمودم که آنها را با توجه به سمبلها و نشانه شناسی شهر تهران و مناسب پایتخت طراحی نمایم.

 

از آرمان شهر دیوارهای تهران تا "فضای امید" در آمریکا
بعد از اتمام پروژه های نقاشی دیواری در تهران به کارگاه خودم بازگشته و کار نقاشی دیواری را کنار گذاشتم و بیشتر سرگرم کارهای استودیویی بودم شاید برای اینکه در خود انرژی 12 سال قبل را نمی دیدم. تا اینکه از آمریکا ایمیلی دریافت کردم. یکی از دیوارهای ساختمان حمل و نقل «رز کندی» در منطقه گرینوی بوستون آمریکا همه ساله در فصل پاییز میزبان یک هنرمند است که این دیوار را نقاشی می کند. من نیز بخاطر سبک مثبت در نقاشی دیواری که مناسب فضای شهری است، پیشنهاد نقاشی روی این دیوار را دریافت نموده و البته قبول کردم.
پنج سال پیش که برای اولین بار این دیوار توسط هنرمندانی نقاشی شده بود، به خاطر فرم گنبدی شکل آن بسیار مورد توجه من قرار گرفته بود و آن را دوست داشتم، چون فکر می کردم که این فرم گنبدی خیلی مناسب فضای کارهای من است. موضوعی که برای سال 2016 در نظر گرفته بودند فضای پرسپکتیو بود و دو هنرمند انتخاب شده بودند، من و «ریوی وی»، یک سال هم وقت داشتم تا آن را طراحی نمایم.
من این پیشنهاد را به دو دلیل پذیرفتم. اول اینکه واقعا فرم گنبدی و جالب این دیوار را دوست داشتم، دوم رویکردی فلسفی داشته و بسیار علاقمند بودم تا در فضای جنگ، خشونت و نا آرامی که امروز شاهد هستیم تصویری از رویای امید و روشنایی بکشم تا فارغ از هر ملیتی که داریم اندکی نور و آرامی را به زندگی همه مردم بتابانم تا شاید بالانسی در این فضای پرخشونت ایجاد گردد. من واقعا تلاش کردم تا با توجه به المانهایی که در کار خود در نظر گرفته بودم مثل نور و یا بادکنکی که سمبل آرزوهای کوچک همه ما آدمهاست فضای امیدواری را به تصویر بکشم.
فقط به اندازه سهم خودم و نه به عنوان یک سیاستمدار یا یک رئیس جمهور، تنها به اندازه آدمی که می تواند با هنر پیامی را انتقال دهد تلاش نمودم تا انسانها را به تفکر دعوت نمایم. فکر کردن به اینکه ما کجاییم، چکار می کنیم و به کجا می خواهیم برویم، چراکه ما در میان تمام این بی نظمی و تاریکی به «فضای امید» احتیاج داریم و به هر جای عالم که دعوت می شدم باز مفهوم کار من همین بود. از سویی این فرصتی بود تا بتوانم تصویر منفی که به غلط و یا شاید هم به درستی نسبت به خاورمیانه وجود دارد را اندکی تلطیف نمایم.
براداران دو قلوی برزیلی به نامهای «گوستاوو» و «اوتاویوو» اولین هنرمندانی بودند که روی این دیوار نقاشی کردند و « متیو ریچی»، «شینک اسمیت» و «لارنس سینگر» هنرمند کانسپچوآل دیگر افرادی هستند که روی این دیوار اقدام به خلق اثر نمودند.
پروژه نقاشی روی دیوار «رز کندی» بوستون حدود یک ماه پیش به پایان رسیده است و اکنون مشغول نقاشی روی دیوار داخلی دانشکده مطالعات انسانی دانشگاه میشیگان با موضوع «آوارگان» هستم.

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала