گزارش و تحلیل

هزینه های ایران در دیگر کشورها چقدر است؟

© Flickr / Ivar Husevåg Døskelandриалы
риалы - اسپوتنیک ایران
اشتراک
یکی از مباحثی که دائما مطرح است هزینه هایی است که ایران در جای جای جهان مانند لبنان – فلسطین – سوریه – عراق – یمن و ... انجام می دهد و همه کنجکاو هستند بدانند این هزینه ها چه قدر است و آیا صحیح تر نبود که این هزینه ها در داخل کشور صرف می شد.

البته دلیل نگارش این مقاله ایمیل های زیادی است که اخیرا بابت مقاله "تسخیر قلوب در مقابل تطمیع جیوب" از طرف خوانندگان دریافت کرده ام.
من خود هم مانند بسیاری از ایرانی ها متعقد هستم "چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است"، بعضی وقت ها فکر می کنم چه خوب می شد کشور ما همانند سوئیس درگیر هیچ جنگ و یا بحرانی نبود و همه درآمد های کشور صرف عمران و آبادانی داخل می شد، اما باید توجه داشته باشیم که شرایط کشورها با هم متفاوت است.
ایران از نظر ژئوپولیتیک در نقطه ای از جهان قرار گرفته که نمی تواند مانند سوئیس باشد. شاید اعلام بی طرفی ایران توسط رضا شاه در جنگ جهانی دوم را بتوان نمونه ای از شرایط جغرافیای سیاسی ایران دانست. همه می دانند حتی در همان شرایط چه اتفاقاتی برای ایران پیش آمد.
در کتاب "خاطرات امیر اسد الله علم" بخشی است که در آن اسد الله علم خاطرات گفتگوهای خود با محمد رضا شاه پهلوی را بیان می کند در این خاطرات علم به شاه می گوید: "بد نیست مقداری از هزینه های نظامی خود را کم کنیم و آن را صرف مسایل رفاهی مردم کنیم تا نارضایتی ها کم شود". شاه هم در پاسخ به او می گوید: " اگر ایران در خرید مدرن ترین تجهیزات نظامی کوتاهی کند همین عرب ها، همین عراق را می بینی، به ایران حمله می کنند".
پس از انقلاب اسلامی در ایران هم شاهد آن بودیم که عراق و پشت آن اعراب در اولین فرصتی که به دستشان آمد به ایران حمله کردند.
توجه داشته باشید که شاه در آن زمان نگفت "شوروی به ما حمله می کند" بلکه گفت "عرب ها به ما حمله می کنند" چون می دانست که شوروی پایبند حفظ معادلات بین المللی می باشد اما همسایگان عرب ایران پایبند چنین معادلاتی نیستند و حاضر هستند بی گدار به آب بزنند.
دشمنی برخی کشورهای عربی مانند عربستان سعودی با ایران و ایرانی ها مساله جدیدی نیست و یک دشمنی و کینه شتری است که قرن هاست در دل آنها نهفته.
بعد از انقلاب اسلامی وجنگ خانمان سوزی که ایران با آن مواجه شد ایران چند نکته را مد نظر خود قرار داد که امروزه به دکترین دفاعی ایران تبدیل شده:
1 — مرز های مجازی ایران باید گسترش یابد بگونه ای که اگر در آینده دشمنی تصمیم به حمله به ایران داشته باشد چند هزار کیلومتر دورتر بتوان با آن مقابله کرد.
2 — مبنای سیستم های دفاعی ایران بر اساس تولید داخلی باشد و نه اتکا به تجهیزات خارجی، چرا که در جنگ ایران وعراق شاهد آن بودیم که ایران بهترین خلبان های جهان و مدرن ترین هواپیماهای آمریکایی را در اختیار داشت اما چون آمریکا از تحویل قطعات یدکی آنها به ایران خودداری می کرد انگار نیرو هوایی ایران فلج بود.
3 — اگر بنا باشد که تسلیحات دفاعی از کشورهای دیگر خریداری گردد تنوع در خرید و همچنین تولید مشترک این تجهیزات در داخل ایران ملاک این خرید ها قرار گیرد.
4 — تلاش کرد کشورهایی که ممکن است روزی تهدیدی بر علیه ایران ایجاد کنند را مهار وآنقدر درگیر مسایل مختلف کرد که فرصت حمله به ایران پیدا نکنند.
5 — شرایطی را فراهم کرد که عمق حیاتی نه فقط استراتژیک کشورهایی که ممکن است برای ایران ایجاد خطر کنند در معرض نابودی توسط نیروهای مسلح وهمپیمانان ایران قرار داشته باشد.
با این دیدگاه ایران شروع کرد مرز های مجازی خود را گسترش دادن در شرق مرز های مجازی ایران به چین رسیده و در غرب به دریای مدیترانه در جنوب به یمن.
گسترش مرزهای مجازی به این معنا نیست که نیروهای ایران بروند و در کشور دیگری مستقر باشد. بلکه به این معنا است که در برخی از شرایط ایران همپیمانانی مانند حزب الله لبنان و الحشد الشعبی عراق و انصار الله یمن و حماس و جهاد اسلامی در فلسطین و مقاومت مردمی در سوریه و… داشته باشد و در برخی شرایط با کشورهایی مانند روسیه وچین و… همپیمان و یا متحد گردد تا با همکاری آنها مرزهای مجازی تعیین گردد.
البته نمی خواهم خیلی وارد بحث مرز های مجازی شوم چون بحث خیلی مفصلی است. بر کسی پوشیده نیست که در حال حاضر در منطقه دو دشمن اصلی در مقابل ایران قرار دارند یعنی عربستان سعودی و اسرائیل.
ترکیه هم در موارد زیادی بر علیه ایران فعالیت می کند اما از طرف دیگر تلاش می کند رابطه با ایران را حفظ کند و تا آخر خط نرود.
به هر صورت همانگونه که گفتیم ایران دو دشمن اصلی در منطقه دارد یعنی عربستان سعودی و اسرائیل که طبق دکترین دفاعی ایران باید این دو کشور مهار شوند.
اگر بخواهیم توانایی های مالی و اقتصادی همین دو کشور بدون احتساب همپیمانانشان را با ایران مقایسه کنیم متوجه می شویم که اصلا امکان مقایسه ای وجود ندارد. یعنی ایران از نظر توانایی مالی به گرد این دو دشمن خود نمی رسد مخصوصا اگر دیگر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و ایالات متحده را نیز کنار آنها قرار دهیم.
حال شرایط تحریمی که ایران هنوز در آن به سر می برد را اضافه کنید تا متوجه شوید امکانات مالی ایران در مقابل رقبای خود چقدر است.
اگر بنا باشد ایران بتواند در لبنان — سوریه — فلسطین — عراق — یمن و… یک دلار هزینه کند جبهه مقابل ایران می تواند یک هزار دلار هزینه کند.
وهمین هم هست یعنی اگر هزینه ها را بصورت دلاری حساب کنیم ایران یک صدم دشمنان خود هزینه نمی کند، چون اصلا نمی تواند اینقدر هزینه کند.
پس ایران مجبور است روی گزینه های جایگزین سرمایه گذاری کند یعنی مسایل عقیدتی و اعتقادی و تسلیحاتی که تولید خودش است سرمایه گذاری کند، چون وقتی که هزینه تولید تسلیحات را با قیمت خرید آنها توسط دیگر کشورها را مقایسه کنید متوجه می شوید که کشورهای رقیب، البته به جز اسرائیل، مجبور هستند صدها برابر هزینه کنند و همین مساله می تواند تعادل هزینه ها را جبران کند.
در مورد اسرائیل هم هزینه ای است که بسیار برایش سنگین به حساب می آید و آن هزینه نیروی انسانی و همچنین امنیتی اقتصادی، پس ایران مجبور است برای ایجاد تعادل با اسرائیل هزینه نیروی انسانی و امنیتی اقتصادی آن را بالا ببرد.
به همین دلیل هم هست که امروزه کشورهای متخاصم با ایران روی بحث حمایت ایران از نیروهای مقاومت و تولید سیستم های دفاع موشکی آن حساسیت به خرج می دهند.
با این شرایط می توان گفت اگر مثلا ایران یک میلیارد دلار هزینه مالی حمایت از نیروهای مقاومت می کند دشمنان ایران ده ها میلیارد دلار هزینه می کنند.
حال هزینه نیروی انسانی که قابل مقایسه نیست به کنار.
تصور اینکه اگر ایران مثلا در سوریه و فلسطین و عراق و لبنان… هزینه نکند و این هزینه ها را داخل کشور انجام دهد به نفع ایران می باشد هم یک تصور خام است که معمولا رسانه های وابسته به دشمنان ایران تلاش دارند در ذهن مردم ایران جا بیاندازند.
اگر ایران در مناطقی که مرزهای مجازی ایران به حساب می آیند هزینه نکند ایران مجبور خواهد بود درون مرزهای خود چندین برابر هزینه کند، برخی هنوز هزینه های مالی وانسانی دوران جنگ را به یاد دارند، اگر دشمنان ایران بتوانند مرزهای مجازی ایران را اشغال کنند آنوقت قطعا به آنها اکتفا نخواهند کرد و همانگونه که در ابتدای انقلاب به ایران حمله کردند به سمت ایران حمله ور خواهند شد چون هدف اصلی اینان نابود کردن ایران و ایرانیها است.
اگر احیانا ترس از موشک های ایران که در لبنان و سوریه مستقر است نبود تا به حال اسرائیل ده ها بار نیروگاه های هسته ای ایران را هدف قرار داده بود و فاجعه آفریده بود چون با نابودی این نیروگاه ها فقط نیروگاه از بین نمی رود بلکه تشعشعات آنها مانند بمب اتم کل منطقه را نابود می کند و صدها هزار ایرانی قربانی طمع دشمنان ایران می شدند.
این پاراگراف اخیر به استناد حرف های وزیر سابق جنگ اسرائیل می باشد که گفته نتانیاهو حد اقل سه بار دستور حمله به تاسیسات هسته ای ایران را صادر کرد و هر سه بار فرماندهان ارتش به دلیل واهمه از حمله موشکی ایران به اسرائیل و عواقب آن از دستورات سرپیچی کردند.
اسناد منتشره در ویکی لیکس هم نشان می دهد که پادشاه سابق عربستان که ادعای دوستی با ایران و تلاش برای بهبود روابط داشت در چند نوبت از ایالات متحده تقاضا کرده بود که به ایران حمله کند و یا حد اقل تاسیسات حیاتی ایران را نابود کند اما آمریکایی ها هم از بیم هدف قرار گرفتن نیروهایشان در خلیج فارس و حمله ایران به اسرائیل حاضر به انجام چنین کاری نبودند.
طبق همین اسناد ویکی لیکس خود عربستانی ها هم چندین بار از کارشناسان زبردست نظامی غربی تقاضا کردند که نقشه و استراتژی ای برای آنها تهیه کنند تا بگونه ای به ایران حمله کنند که ایران فرصت واکنش نداشته باشند اما همه کارشناسان نظامی تاکید داشتند با توجه به وجود همپیمانان ایران، حمله به ایران برای عربستان سعودی به مثابه خودکشی خواهد بود چون عربستان به هیچ وجه نخواهد توانست در مقابل واکنش ایران و همپیمانانش وموشک هایی که دستگاه های اطلاعاتی تاکید دارند ایران دور تا دور عربستان سعودی کاشته جان سالم به در کند.
پس اینجا است که متوجه می شویم هزینه های ایران در دیگر کشورها هر چه قدر که باشد باز هم بسیار کمتر از آن است که رقبا انجام می دهد و ایران مجبور است برای بقای خود تن به این هزینه ها بدهد و هیچ گزینه دیگری فعلا در این زمینه در مقابل ایران نیست.
در پایان می توان گفت هزینه های ایران چون برای بقای ایران و ملت ایران است ناچیز می باشد و اگر امروزه ایرانی ها می توانند در آرامش زندگی کنند و با خیال راحت در خیابان ها رفت و آمد کنند به دلیل این هزینه ها است.

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала