کنسرت های سالگرد

© Fotolia / Сotixدفتر نت
دفتر نت - اسپوتنیک ایران
اشتراک
صدمین سالگردامیل گیللس یکی از بزرگترین پیانیست های قرن بیستم برگزار می شود.

صدمین سالگرد  امیل گیللس — Emil Gilels-  یکی از بزرگترین پیانیست های  قرن بیستم برگزار می شود.

 کنسرت های  سالگرد در  سالن بزرگ کنسرواتور مسکو اجرا می شوند.  وقتی گیللس در قید حیات بود او را « غول پیانو» می نامیدند  و شنوندگان  و شاگردانش شیفته نوازندگی او بودند و همکاران احترام زیادی برایش قائل بودند. اولین معلم موسیقی او با دیدن امیل  فورا متوجه استعداد و نبوغ این پسر 9 ساله شد  و در باره او نوشت: در آینده نزدیک پیانیست بزرگی در سطح جهانی  به ثروت  موسیقی کشور اضافه می شود». او اشتباه نکرد.

مسکو در سال 1933  این نوازنده را کشف کرد. در آن زمان امیل گیلِلس 16 ساله  در کنکور  سراسری اتحاد شوروی برنده شد.  داوران پس از هنرنمایی  امیل، با شور و شعف زیاد او را تحسین کردند.  در سن 38 سالگی،  « مقیاس جهانی»  او در کنکور  بروکسل ارزیابی شد.  ملکه  الیزابت یکی از هواداران او بود که عکس خود را با زیرنویسی به زبان روسی — « تقدیم به هنرمند بزرگ و  دوستی خوب E.G.- از صمیم قلب. الیزابت» — به وی هدیه داد.

امیل گیلِلس بیشتر از دیگران کنسرت می داد. در سال های جنگ نیز از تعداد کنسرت های او کم نشد.  اغلب با گروه مبلغان به جبهه ها می رفت که در کادرهای فیلم های  آن زمان به ثبت رسیده است: گیلِلس در فرودگاه  نظامی هنرنمایی می کند- قطعه ای از آثار  رحمانینوف اجرا شد، صدای  پرواز هواپیماهای جنگی درست از بالای سرشان  شنیده می شد… پس از پایان جنگ، در میان ویرانه های  شهر ورشو… امیل گیلِلس در بین اولین  نوازندگانی بود که به پایتخت لهستان  رفت تا از ساکنان ورشو  حمایت کند که کار احیای سیمای تاریخی شهر را آغاز کرده بودند.  در « استارف» زیر آسمان باز پیانوی بزرگی گذاشتند و  گیللِس طی چند ساعت آثار شوپن را اجرا کرد.

سپس سفرهای هنری به سراسر جهان آغاز شد. کنسرت های او  جنجال به پا می کرد.   اجرای  آثار مختلف  آهنگسازان  گوناگون — بتهوون، رحمانینوف، پروکوفیف با شور و شعف زیادی  مورد استقبال قرار می گرفت.

میخائیل واسکِرِسِنسکی Mikhail Voskresenski  پروفسور  کنسرواتور مسکو با یادآوری خاطرات خود گفت:  گیللِس  براحتی می توانست  همه نوع آثار موزیکال — کلاسیک،  رمانتیک  و  تغزلی و شاعرانه را بنوازد.  هنر او بطور  غیر عادی عمیق  و پر معنا بود. به نظر می رسید  که افکار آهنگساز   توسط نوازنده با دقت زیاد  « خوانده می شود»  و بطور قانع کننده ای  به شنونده منتقل می گردد. وی از درک و بینش عمیقی برخوردار بود.  او بر اعطای جایزه اول به  وِن کلایبرن پیانیست آمریکایی  در کنکور چایکوفسکی  در سال 1958 اصرار ورزید و چند سال بعد، از گریگوری  سوکولوف، پیانیست 16 ساله حمایت کرد که در نتیجه بحث های طولانی و داغ، نهایتا به عنوان برنده اول  اعلام شد. صداقت و کمال گیلِلس برای همه آشنا بود. بدون شک امیل گیللِس را می توان هنرمند  قاطع و سختکوش و مصالحه ناپذیر نامید…

شخصیت های مشهور جهان از هواداران هنرنمایی او بودند، از چارلی چاپلین تا  پاول ششم پاپ روم. می گویند پاپ روم حتی یکبار گله کرد تمام  صفحه گرام های  هنرنمایی گیللِس در کلکسیون او وجود ندارد. آلبوم های پیانیست  فوق العاده زیاد است.  آنها شامل آثار ضبط شده در استودیو و  از کنسرت هاست که نوازنده  بیشتر از آنها خوشش می آمد.  خودش  می گفت: « هیچ کس نیازی به  اجرای  بی نقص و پاک  پروفسوری ندارد.  بگذارید همه چیز به همان شکلی که در تالار کنسرت  اجرا شده است باقی بماند».  سرگی رحمانینوف نوارهای  اجرای آثار خود توسط  گیللیس را شنید  و  تحت تأثیر زیاد  مهارت  نوازندگی وی قرار گرفت.  همه می دانستند که بسختی می شد رضایت   رحمانینوف را  برآورد و مورد پسند او قرار گرفت…

لحظات زیادی در  زندگی گیللیس  شایسته آن بودند که افسانه شوند.  اینکه استالین او را « شیطان مو قرمز« می نامید و اینکه چطور پیانیست  رقابت تحمیل شده از سوی منتقدان با یکی دیگر از  « غول های موسیقی» — سویاتسلاو ریختر- را از سر گذراند.  زمانی هنریخ نیگائوز،  استاد گیللیس در کنسرواتور مسکو  سهوا گفت که ریختر ، شاگرد  محبوب اوست. گیللِس معاشرت با او را قطع کرد.

بهرحال اگر نقاط ضعفی در  زندگی گیللیس وجود داشت، پیانیست  در  هنر خود قاطع و قوی بود. اکثر  نوازندگان و منتقدان  یک عقیده  واحد  را در خصوص گیللِس بیان می کنند و آن اینکه « بینش هنری  گیللِس فاقد تظاهر و تمجید است،  هنری شجاعانه و  بزرگ  مملو از انرژی زیاد و رنگ های روشن…»

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала