شاه ایران هم زمانی مدرن ترین تسلیحات غربی را در اختیار داشت و به خود می بالید که هیچ کشوری در منطقه تاب اخم او را ندارد. فقط یک اشتباه استراتژیک داشت. همه این تسلیحات وابسته به آمریکا و غرب بودند و بدون آنها این تسلیحات هیچ ارزشی نداشتند.
در جنگ ایران و عراق هم شاهد بودیم که ظرف مدت کوتاهی عراق به مدرن ترین تسلیحات جهان مجهز شد.
عراق با آن همه عده و عدد وحمایت های مالی همه کشورهای عرب عضو اتحادیه عرب (البته بجز سوریه و یکی دو تای دیگر) و کشورهای عرب عضو سازمان همکاری کشورهای خلیج فارس نتوانست ایران را پس از هشت سال جنگ تمام عیار شکست دهد و بلکه این ایرانیان بودند که وارد خاک عراق شدند.
همان ایرانی هایی که برای جنگیدن فشنگ و آر پی جی خود را می شماردند تا کم نیاید.
اگر تسلیحات ایران را با عراق مقایسه می کردیم شاید بیشتر شبیه جوک بود که ایرانی ها چگونه با عراق می جنگند. هم تعداد و هم کیفیت تسلیحات سنگین عراق از هواپیما و تانک و زره گرفته تا تسلیحات بیولوژیک و شیمیایی و تحریم شده بین المللی همه چندین برابر بیشتر از ایرانی ها بود در مواردی مثل سلاح های شیمیایی و بیولوژیک که اصلا ایرانی ها این نوع تسلیحات را در اختیار نداشتند.
اسناد افشا شده نشان می دهد کارخانه های غربی مخصوصا فرانسه و آلمان شبانه روز سلاح های شیمیایی و بیولوژیک مدرن برای عراق تولید می کردند.
اما چه شد؟
همان عراقی که نتوانست طی هشت سال یک وجب از خاک ایران را بگیرد ظرف چند ساعت کویت را اشغال کرد.
اگر ورود سریع ایالات متحده وانگلیس و… نبود ظرف چند روز عربستان سعودی و قطر و امارات وبحرین را نیز به کویت می چسباند.
البته همان ارتش عراق دو هفته بیشتر در مقابل ایالات متحده دوام نیاورد. البته بسیاری متصور هستند که عراق تسلیحات لازم برای مقابله را نداشت اما دلیل اصلی این بود که صدام حسین از حمایت مردمی برخوردار نبود. برخی کارشناسان نظامی هم اظهار می دارند تسلیحاتی که غربی ها در اختیار عراق قرار داده بودند همه نوعی ضامن در خود داشتند که در صورت نیاز از طریق ماهواره ها همه این تسلیحات از کار بیافتد و عراق نتواند از آنها استفاده کند.
فرق ایران وعربستان در همین نکته است.
نعمت هشت سال جنگ برای ایرانی ها و پس از آن تحریم های بین المللی این بود که ایرانی ها یاد گرفتند روی پای خود بایستند و تسلیحات خود را خود تولید کنند.
من خیلی در مسایل تسلیحاتی وارد نیستم اما وقتی با چند نفر کارشناس این مسایل صحبت می کردم نکات جالبی دستگیرم شد.
هزینه هر گلوله فشنگی که عربستان سعودی خریداری می کند حدود 35 سنت آمریکا است در حالی که ایرانی ها همین فشنگ را با 3 سنت تولید می کنند.
غربی ها موشک ها را بستگی به قدرت و برد و امکانات رادار گریزی و… خود از حدود دو هزار دلار برای یک موشک ساده معروف به چلچله تا بیش از دو ملیون دلار برای موشک های دوربرد برای سعودی ها فاکتور می کنند در حالی که همان موشک دو هزار دلاری برای ایرانی ها حدود یکصد دلار و موشک دو ملیون دلاری حدود ده هزار دلار تمام می شود.
در مورد بقیه تسلیحات هم ماجرا از همین قرار است.
پس هزینه شش ملیارد دلاری سالانه ایران برای تولید تسلیحات معادل بیش از شصت ملیارد دلاری است که عربستان سالانه خرج می کند.
عربستان سعودی در برخی موارد تسلحاتی را خریداری کرده که توانایی استفاده از آن را ندارد و مجبور است که از کشورهای فروشنده نیرو استخدام کند تا از این تسلیحات استفاده کنند. نیروهایی که بر اساس دستورات کشور خود عمل می کنند و نه عربستان سعودی.
در ابتدای جنگ یمن یک فروند هواپیمای کمک های انسانی ایران به سمت فرودگاه صنعا به پرواز در آمد که هواپیماهای عربستانی جلوی آن را گرفتند و دستور بازگشت دادند، در آن زمان خلبان که یک بسیجی بود اصرار داشت که باید محموله را به مقصد برساند. فرماندهان عربستانی که برخی مدعی هستند ولی ولی عهد عربستان شاهزاده محمد بن سلمان به آنها دستور داده بود دستور دادند تا هواپیمای ایرانی سرنگون شود. خلبان که یک آمریکایی بود با فرمانده آمریکایی خود تماس گرفت و کسب تکلیف نمود که فرمانده آمریکایی به او گفت باند فرودگاه را بزند و به هواپیمای ایرانی آسیب نرساند چون ایرانی ها می دانند خلبان آمریکایی است. و همین هم شد.
این ماجرا مشخص می کند که سعودی ها حتی اختیار خلبانان جنگنده های خود را نیز ندارند.
اگر قدرت به تسلیحات برمی گشت قطعا تا به حال عربستانی ها باید کل یمن را اشغال می کردند. اسرائیل حزب الله لبنان و فلسطینی ها را شکست می داد و آمریکا هم فلوجه را اشغال می کرد.
اگر بحث توانمدنی تسلیحاتی مطرح بود حتما تا الآن اسرائیلی ها ویا آمریکایی ها چندین بار پایگاه های هسته ای ایران را هدف قرار داده بودند. اما محاسبه دو دو تا چهارتا که افسران ارشد اسرائیل چند بار برای آقای ناتانیاهو که شش بار دستور حمله به ایران را داده بود انجام دادند نشان داد که هزینه حمله به ایران برای آنها آنقدر سنگین است که آنها جسارت چنین کاری را نداشته باشند.
در جنگ ها معیار هایی وجود دارند که محاسبه آن به نوع و کیفیت و قیمت تجهیزات بر نمی گردد.
این معیار را در ایران می گویند "جربزه".
مردان جنگجو که در جبهه های جنگ هستند تکلیف جنگ را مشخص می کنند نه تسلیحات.
بدیهی هست که عربستان سعودی به پیشرفته ترین تجهیزات غربی مجهز است اما این همه ماجرا نیست. ایران هم تسلیحات تولید خود را دارد که می تواند جای جای عربستان سعودی را هدف قرار دهد.
طبق برآورد های نظامی ایران توانسته بیش از یک ملیون موشک دوربرد تولید کند که در اعماق زمین و کوه ها و بیابان ها مخفی کرده اند و توانایی تولید حدود پنجاه هزار موشک دوربرد و بیش از آن میان برد و کوتاه برد را دارد.
با این اوصاف اگر همه ششصد وچهل هواپیمای عربستان سعودی با هم پرواز کنند و به سمت ایران بخواهند حمله ور شوند ممکن است بتوانند به چند موضع در ایران آسیب برسانند اما هنوز این هواپیماها به عربستان برنگشته هیچ آثاری از شهرهای کشور خود را پیدا نخواهند کرد تا به زمین بنشینند، البته آنهایی که بتوانند از آتش دفاع های موشکی ایران سالم برگردند. و هر کشوری هم که در حمله به عربستان کمک کند نیز دچار چنین آسیب هایی خواهد شد.
در مورد نیروی دریایی و زمینی هم که تکلیف روشن است. جنگ یمن نهایت توان عربستان سعودی را به جهان نشان داد.
عربستانی ها بسیار امیدوار هستند که در صورت بروز جنگ با ایران آمریکا و دیگر کشورها از آنها پشتیبانی کند اما به نظر می آید بهتر است واقع بین تر باشند. همان قدر که کشورهای عرب و سنی مذهب که امید عربستان سعودی برای جنگ با حوثی های یمن بودند در کنار آنها ایستادند بقیه هم کنار آنها خواهند ایستاد. آمریکا به هیچ وجه شرایطی ندارد که بخواهد بخواطر ماجراجویی های برخی سیاستمداران جوان که هنوز در رویاهای سواران عرب هزار و چهارصد سال پیش هستند، با ایران وارد جنگ شود.
بر این اساس به نظر می رسد برای عربستانی ها و کشورهای همپیمان آنها بهتر است به جای شاخ و شانه کشیدن برای ایرانی ها تلاش کنند با گفتگو مشکلات شان را حل کنند. همیشه رئیس جمهوری مانند آقای روحانی و وزیر امور خارجه ای مانند ظریف در ایران سر کار نخواهند بود.
