اصل خبر این است، حسین امیرعبداللهیان جای خود را به صادق حسین جابری انصاری داد. اما اصولا این جا به جایی چرا حائز اهمیت است؟
باید توجه داشت که ماموریت اول وزارت امور خارجه ایران، به سرانجام رساندن مسئله برجام بوده و طبیعتا در زمانی که مذاکره فوق اولین اولویت وزارت تحت فرمان محمدجواد ظریف باشد بیش از همه نام سیدعباس عراقچی، معاون امور حقوقی و بین المللی این وزارتخانه بر سر زبان‌ها خواهد بود. این مذاکرات با موفقیت به پایان رسیده، از اولویت بندی وزارت امور خارجه ایران نیز خارج شده و مسئله خاورمیانه به اولویت اصلی تبدیل شده است. مسئله حضور تروریست‌ها در مرز ایران، حضور مستشاری نیروهای ایرانی در سوریه و عراق و از همه مهمتر درگیری‌های ایران و عربستان که به قطع روابط دو کشور منجر شده از جمله دلایل اهمیت ویژه مسئله خاورمیانه در سیاست بین المللی ایران هستند.
عده‌ای این تغییر را بر اساس درخواست جان کری از ظریف یا به مثابه پیغام آشتی ظریف به جهان عرب می‌دانند که این تحلیل‌ها کاملا بر خلاف شرایط حاکم بر روابط دیپلماتیک ایران و جهان بوده و بیش از یک تحلیل سیاسی به یک ترفند ژورنالیستی شباهت دارند.
عده‌ای نیز رضایتمندی ظریف از همراهی و هماهنگی جابری انصاری را دلیلی بر این انتصاب می‌دانند. طبیعتا جابری انصاری در پی رضایت ظریف از فعالیت‌های یک ساله وی در سمت سخنگوی وزارت امور خارجه به مقام فعلی نرسیده بلکه واقع بینانه آن است که ظریف از ابتدا وی را برای سمت فعلی مد نظر داشته و حضور یک ساله وی در سمت سخنگو بیشتر بر اساس ملاحظات بوروکراتیک بوده است. پس وزیر امور خارجه ایران درست بعد از شعله‌ور شدن اولین آتش‌های اختلافات جدید میان تهران و ریاض به فکر تغییر در کادر دیپلماتیک خود بوده و نسبت دادن این جا به جایی به اتفاقات ماه‌های اخیر منطقه خصوصا سوریه نیز اشتباه است بلکه بعد از توافق در مسئله هسته‌ای و زمانی که همگان در انتظار اجرایی شدن این توافق بودند، ظریف به فکر اولویت بعدی خود در وزارت امور خارجه بود.
با ملحوظ قرار دادن تحلیل فوق طبعا باید در انتظار تغییر در رویکرد ایران نسبت در مسائل مرتبط با خاورمیانه و شاهد ماموریت جابری انصاری در جهت حل بحران دیپلماتیک میان تهران و ریاض در یک ساله باقی مانده از دوره ریاست جمهوری حسن روحانی باشیم.
