با وجود اینکه برخی کشورهای اوروپایی دیگر چنین لایحه ای را تصویب کرده اند اما به دلیل اینکه بیش از سه ملیون ترک تبار دارای حق رای در آلمان زندگی می کنند و مقامات سیاسی آلمانی هیچ وقت نمی خواهند که احساسات اینان را تحریک کنند سیاستمداران آلمانی همیشه از تصویب این لایحه پرهیز می کردند. نکته دیگری که در این مورد حایز اهمیت است همپیمان بودن حکومت وقت آلمان با ترکیه بود و این لایحه می تواند نوعی محکومیت بر علیه خود آلمان نیز باشد چرا که در آن زمان دولت آلمان بجای اینکه از مسیحیان ارمنی حمایت کند و همپیمان خود را تحت فشار قرار دهد که دست از نسل کشی ارامنه بردارد در این مورد چشم پوشی کرد.
نمی توان انکار کرد که ترکیه پس از اردوغان با ترکیه قبل از اردوغان به هیچ وجه قابل مقایسه نیست و همانا مقایسه شرایط اقتصادی ترکیه قبل از اردوغان با شرایط اقتصادی ترکیه پس از اردوغان کافی است تا متوجه شویم این کشور شاهد چه تحولی بوده و چرا ترک ها اینقدر برای آقای اردوغان اجر و قرب قایل هستند، اما وجود گرایش های نئوعثمانی درونی آقای اردوغان روند رو به رشد ترکیه را دچار دگرگونی کرد. آقای اردوغان مرزهای ترکیه را کوچکتر از خواستگاه های خود می داند و در این راستا چشم به مرزهای قدیمی ترکیه عثمانی دوخته و امیدوار است که سرزمین های از دست رفته را مجددا به دست آورد. در این راستا ترکیه به اشکال مختلف تلاش داشت و دارد بر تک تک کشورهایی که روزی جزو امپراتوری عثمانی بودند تسلط پیدا کند و همین موضوع منجر به تضاد و درگیری با دیگران گشته. از آذربایجان و ارمنستان گرفته تا عراق و سوریه تا شمال آفریقا هیچ جنگی وجود ندارد که نتوان رد پایی از ترکیه در آن پیدا نکرد. ترکیه طی فقط چند سال انگشت شمار از دوستی صمیمی برای تعداد زیادی از کشورها به دشمنی مکروه تبدیل شده. امروزه تعداد زیادی از کشورهای عضو ناتو عضویت این کشور در پیمان ناتو را باری بر دوش این پیمان تلقی می کنند و فقط به دلیل فشار ایالات متحده به همکاری خود با این کشور ادامه می دهند.
البته خود ایالات متحده هم در موارد زیادی ترکیه را باری بر دوش خود تلقی کرده و چون گزینه دیگری در چنته نداشته مجبور بوده به همپیمانی خود با ترکیه ادامه دهد. ترک ها هم چون می دانند غربی ها گزینه دیگری جز ترکیه ندارند به سوء استفاده خود از همپیمانان ادامه می دهند. ترک ها همچون سعودی ها و اسرائیلی ها هیچ وقت انکار نکردند یکی از واهمه های آنها از برقراری رابطه ایران با غرب جایگزینی آنها با ایران بوده و در شرایط زیادی حتی خود آمریکایی ها هم چندین بار به زبان بی زبانی اذعان داشتند که کافی است ایران لب تر کند تا ترکیه و عربستان (اما نه اسرائیل) را کنار بگذارند وایران را همپیمان جایگزین کنند چرا که از رفتارهای نا بخردمندانه این دو کشور به ستوه آمده اند.
می توان گفت سیل هجوم سفر مقامات اوروپایی به ایران پس از برجام نیز در این راستا می باشد و آنها علیرغم اینکه می دانند به دلیل شرایط بانکی ای که آمریکا بوجود آورده فعلا امکان تعاملات اقتصادی با ایران میسر نمی باشد اما تلاش دارند با وعده های
به چهارچوب موضوع خود برگردیم، به دلیل گسترش آگاهی عمومی جهانیان و انتشار سریع اخبار توسط رسانه های بین المللی دیگر امروزه ترکیه نمی تواند حمایت های خود از گروه های تروریستی و تندرو را پنهان کند ودرون کشورهای اوروپایی مردمان این کشورها هجوم سیل عظیم پناهندگان و تروریست ها گردن ترکیه می اندازند و ترکیه را در همه بلاهایی که بر سر آنها آمده و ممکن است پیش آید مسئول می دانند.
گو اینکه سیاستمداران کشورهای اوروپایی مخصوصا آلمان تلاش دارند اجازه ندهند که تنش های فزاینده اجتماعی بر روابط سیاسی فیما بین سایه افکند اما به هر حال سیستم هرمی سیاسی حاکم بر جوامع اوروپایی ایجاب می کند که خواسته های پایه های هرم آرام آرام به راس هرم سیاسی منتقل گردد و راس هرم مجبور است نسبت به خواسته های پایه های هرم سیاسی پاسخگو باشد و واکنش نشان دهد، چرا که در غیر این صورت هرم سیاسی با خالی شدن پایه های آن از هم می پاشد.
در این راستا هم میتوان گفت تصمیم اخیر مجلس آلمان یک واکنش از طرف نمایندگان این کشور نسبت به فضای منفی فزاینده بر علیه ترکیه بوده و هست، فضایی که روز به روز در حال گسترش است و قطعا مقامات ترک باید توجه ویژه ای به عوامل ودلایل به وجود آمدن چنین شرایطی داشته باشند و توجه داشته باشند که دوران تشر زدن به کشورهای دیگر پایان یافته و نمی توان به سیاست های قبلی ادامه داد.
اگر ترکیه سیاست های بین المللی خود را تغییر ندهد قطعا چنین مصوباتی به مجامع دیگر جهانی راه پیدا خواهد کرد و روز به روز ترکیه شاهد انزوای بیشتر خود در مجامع بین المللی خواهد شد.
