اصلاح طلبان از راهیابی تعداد قابل توجهی کاندیداهای خود به مجلس بسیار خوشنود بودند و چهره های شاخص اصولگراها مانند حداد عادل را توانستند کنار بزنند اما این پیروزی ها آنها را آنقدر غره کرد که متوجه وزن کشی های سیاسی درون مجلس نشدند و تحت تاثیر جو سازی های رسانه ای خود شدند و متوجه نبودند که اولا مجلس فقط تهران نیست و دوما بسیاری از کاندیداهای اصولگرا که از لیست بزرگ اصولگرا بازمانده بودند به لیست امید پیوستند یا اینکه بصورت مستقل وارد مجلس شدند و اینان به هیچ وجه با اصلاح طلبان همکاری نخواهند کرد. با اینکه اصلاح طلبان از حذف فردی همچون حداد عادل بسیار خشنود بودند اما می توان گفت حذف حداد عادل به ضرر اصلاح طلبان بود چرا که در صورتی که حداد عادل وارد مجلس می شد و خود را برای ریاست مجلس کاندید می کرد آنوقت رای اصولگراها می شکست واصلاح طلبان فرصت خوبی برای نشاندن عارف بر کرسی مجلس پیدا می کردند. به دلیل اینکه اکثر چهره های اصولگرا از راه یابی به مجلس باز ماندند آقای لاریجانی که یک اصولگرای میانه رو به حساب می آید در مقابل عارف، از نظر اصولگراها، گزینه برتر به حساب می آمد مخصوصا که با توجه به ارتباطات آقای لاریجانی با قوای دیگر نظام در مقابل رابطه سرد عارف (حال اگر نخواهیم بگوییم عدم وجود رابطه) با برخی قوا و تشکیلات صاحب نظر در نظام بدیهی بود که حتی نمایندگان مستقل نیز ترجیح خواهند داد فردی همچون لاریجانی هدایت مجلس را عهده دار شود.
نباید این نکته را نیز فراموش کرد که آقای لاریجانی در دوره قبل ریاست مجلس نقش بسزایی در کمک به دولت مخصوصا در زمینه تصویب برجام در مجلس داشت و با زیرکی توانست سکان هدایت مجلس را به سمت کمک به دولت بکشاند و قطعا دولت آقای روحانی ترجیح خواهد داد فردی مثل لاریجانی بر کرسی ریاست مجلس باشد تا عارف چرا که علیرغم همه بحث هایی که در مورد رابطه دولت با اصلاح طلبان مطرح می باشد ولی قدرت گرفتن اصلاح طلبان مخصوصا در این برهه زمانی که ما به سمت انتخابات ریاست جمهوری می رویم خیلی به نفع دولت نمی باشد و اگر عارف ریاست مجلس را عهده دار می شد ممکن بود در انتخابات ریاست جمهوری به یک چالش برای آقای روحانی تبدیل شود. از سوی دیگر چون اصلاح طلبان خواسته هایی را مخصوصا در زمینه های سیاسی و اجتماعی دارند که دولت خیلی تمایل به قدم زدن در مسیر آنها نیست قدرت گرفتن اصلاح طلبان در سال آخر دولت بسیار دردسر ساز خواهد بود مخصوصا اگر رئیس مجلس یک اصلاح طلب دو آتیشه باشد و تریبیون مجلس دائم در اختیار اصلاح طلبان باشد.
سوالی که اینجا مطرح است دلیل کاندیدا شدن عارف برای ریاست مجلس است، مخصوصا اینکه از چند روز پیش حتی خود عارف نیز می دانست که شانسی برای انتخاب شدن ندارد. برخی اعتقاد دارند شاید بهتر بود آقای عارف مانند آقای رفسنجانی خود را برای ریاست مجلس کاندید نمی کرد تا لاریجانی هم با رای بالاتر انتخاب شود هم اینکه وزن اصلاح طلبان در مجلس مشخص نباشد. حتی در لابی های اصلاحات بحث زیادی مطرح بود که در صورت لزوم بر کاندیدا شدن یک اصلاح طلب برای ریاست مجلس، اصلاح طلب دیگری مانند آقای کواکبیان خود را در مقابل لاریجانی کاندید کند تا اگر هم شکست بخورد هم وزن اصلاح طلبان در مجلس مشخص نباشد و هم اینکه جایگاه رهبر فراکسیون اصلاح طلبان در مجلس حفظ شود.
آقای عارف با کاندیداتوری خود برای ریاست مجلس عملا نشان داد که حد اکثر وزن اصلاح طلبان و حامیان آنان در مجلس حدود 103 نماینده یعنی چیزی معادل تقریبا یک سوم مجلس است و اینکه بسیاری از آنهایی که برای رای آوردن خود را به لیست امید چسباندند سر به زنگاه به آشیانه خود بر می گردند و هیچ وابستگی اعتقادی به لیست امید و اهداف و برنامه های آن ندارند.
البته این مورد از قبل نیز مشخص بود و بنده در همین پایگاه اسپوتنیک پیش بینی چنین رفتاری را کرده بودم و شاید بهتر می بود رهبران اصلاح طلبان با تامل بیشتری شطرنج بازی سیاسی می کردند تا هیبت اصلاح طلبان که پس از انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی به جایگاه خوبی رسیده بود را دچار تزلزل نکنند.
در جناح مقابل می توان گفت با اینکه بسیاری از چهره های شاخص اصولگراها در انتخابات 7 اسفند شکست خوردند و هم از ورود به مجلس خبرگان رهبری وهم مجلس شورای اسلامی بازماندند اما با تدبیر توانستند در بازی شطرنج سیاسی موفق تر عمل کنند. آنان هم مجلس خبرگان رهبری را عملا در اختیار گرفتند و هم مجلس شورای اسلامی و دو قطبی کردن انتخاب ریاست مجلس به نفع اصولگراها تمام شد. با نتیجه این رای گیری اصولگراها نشان دادند که در وزن کشی سیاسی درون مجلس اکثریت را در اختیار دارند.
نکته قابل تاملی که در انتخابات امروز هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی وجود داشت رای هایی بود که چهره های شاخص طرفدار آقای احمدی نژاد به دست آوردند و رایی بود که آنها در سبد آقای لاریجانی "نه حبا به علی بلکه بغضا ب معاویه" انداختند و نشان دادند که آنها نیز در این مجلس دارای یک جریان قابل توجه هستند و چراغ خاموش توانسته اند کرسی های زیادی را در مجلس تصاحب کنند.
با توجه به اینکه در این مجلس هیچ جناح اکثریت مطلق را ندارد و تصویب لوایح به مذاکرات پشت پرده در مجلس وابسته خواهد بود قطعا وجود رئیس مجلسی مثل آقای لاریجانی می تواند بسیار کمک خوبی به دولت باشد و دولت آقای روحانی می تواند فعلا نفس راحتی بکشد و خیالش از مجلس حد اقل تا انتخابات ریاست جمهوری راحت باشد و به کارهای خود برسد و تنها هم و غم دولت آقای روحانی تا انتخابات آتی ریاست جمهوری باید حل مشکلات اقتصادی باشد که به چالش اصلی تیم آقای روحانی برای انتخاب مجدد تبدیل شده.
در پایان می توان گفت که اصلاح طلبان شکست نخوردند اما پیروز هم نشدند، وزن آنها در مجلس همین بود و شاید این یک تلنگر برای آنها باشد که به جای غرق شدن در فضاهای احساسی و رسانه ای به واقعیات بپردازند و برای انتخابات آتی ریاست جمهوری و شوراها برنامه ریزی دقیق تری کنند.
در مقابل هم اصولگراها نشان دادند که در صورت وحدت پشت سر یک کاندیدا، شکسته نشدن رای های آنها، فرصت زیادی حتی در انتخابات آتی ریاست جمهوری و شوراها خواهند داشت.
ممکن است عقاید نویسندگان مقالات با سیاست های اسپوتنیک مطابقت نداشته باشد.
