کنفرانس های علمی، نمایشگاه های اسناد مستند و هنری، نمایشنامه های تئاتری، جشنواره های موزیکال بخشی از برنامه هایی هستند که به 125-مین سالگرد سرگی پروکوفیف « نابغه خورشیدی»، یکی از بزرگترین آهنگسازان روس قرن 20 اختصاص دارند.. این سالگرد در جهان موسیقی جشن گرفته می شود…
پروکوفیف در زمان خود از سوی همعصران معتبر آن زمان مورد انتقاد زیادی قرار گرفت و نظراتی گوناگونی در خصوص آثار آهنگساز کبیر روس ابراز می شد، اما بودند کسانی که او را تحسین می کردند. یولی اِنگل به پیشبینی در خصوص آثار پروکوفیف پرداخت و گفت: « آثار پروکوفیف مثل اسب سرکش وحشی می ماند. شور و شعفی که در این آثار حس می شود پروکوفیف را جاودان خواهد کرد».
نامه های آهنگساز نیز به اندازه آثارش عمیق و جالب هستند. پروکوفیف درانتخاب واژه ها به همان اندازه انتخاب نت ها احساسات خود را نشان داده است. او در نامه های خود بخوبی از عهده تعریف معنا ومفهوم موضوع، توانایی قانع کردن مخاطب، شوخی، بذله گویی، رد انتقادات رقیب و همدردی با نزدیکان برآمده است… با واسیلی مارولوف، دوست خانوادگی در «نامه» شطرنج بازی کرده است (پروکوفیف شطرنج باز ماهری بود و در بازی با لاسکر، کاپابلانسکی و آلیوخین برنده شده بود).
در نامه های پروکوفیف اسامی لهستانی نیز به چشم می خورند. پروکوفیف از لندن در باره امیل ملینارسکی نوشت، از پاریس در باره حضور کارول شیمانوفسکی در کنسرت خود تعریف کرده است. از تئودور لِشِتیتسکی یاد می کند که او را « پدر بزرگ» موزیکال خود می نامید: پروکوفیف شاگرد آنا یسیپووا ، شاگرد محبوب و بعدها همسر تئودور لَِِتیتسکی استاد موسیقی و پیانیست مشهور لهستان بود.
در سال های 1918-1915 در سنت پطربورگ با پاول کوخانسکی دوست شد. با شرکت مستقیم او اولین کنسرت مشهور برای ویلون پروکوفیف خلق شد. نوازنده ویلون از لهستان تا آخر عمر این اثر را نواخت. موسیقی دانان در تماس دائمی با یکدیگر بودند. فقط یک یادداشت کوتاه کافی بود تا دیدارهای بیشمار گذشته به یاد آیند…
22 ماه ژوئن سال 1932 میلادی پروکوفیف نامه ای برای زوفیا و پاول کوخانسکی ارسال کرد.
آهنگساز وقتی برای برگزاری اولین کنسرت خود در ژانویه سال 1925 میلادی به ورشو سفر کرد در یکی از نامه های خود نوشت:
« استقبال خوبی از من شد. زیرا آثار من قبلا در ورشو اجرا شده بودند. فیتلبرگ (سمفونی کلاسیک)، باروفسکی ، اورلوف و آرتور روبینشتین دیگر آثار مرا رهبری کردند…»
گژِگوژ فیتِلبرگ که از سال 1915 پس از آشنایی در سنت پطربورگ ارتباط خود با پروکوفیف را حفظ کرده بود و رهبر ارکستر بود ، در کنسرت های 15 و 20 ژانویه سال 1925 میلادی در ورشو کنسرت های پروکوفیف را رهبری کرد. خبرنگاران با شور و هیجان زیادی در باره کنسرت های پروکوفیف گزارش دادند. قطعات کوتاهی از مصاحبه او با روزنامه لهستانی « در راه آزادی!»:
نظر شما در باره موسیقی لهستان؟
من توجه زیادی به آثار آهنگسازان لهستان می کنم و آثار کارول شیمانوفسکی را عالی می دانم. او یک آهنگساز با فرهنگ و انسانی بسیار مهربان است. دوستی با وی برایم افتخار بزرگی است…
موسیقی شما فرق زیادی با بقیه دارد…
وظیفه من ساخت آهنگ، وظیفه شما ابراز نظر در باره آن است.
در ورشو در ماه های مه و نوامبر سال 1930 میلادی و بعد پاییز سال 1932 آثار جاویدان پروکوفیف اجرا شدند. او آثار زیادی برای پیانو ساخته بود و همکاران لهستانی سمفونی ، سوئیت برای باله و قطعاتی از اپرای « عشق به سه پرتقال» و « بازیگر» را اجرا کردند… در سفرهای آهنگساز — از فرانسه تا آمریکا ، از اسپانیا تا کانادا، از ورشو به عنوان خانه ای راحت یاد می شود که دوستان همیشه منتظر او هستند….
