سلاح هسته ای آمریکا در اروپا و دیگر کشورها

© AFP 2023 / Bulent Kilic پایگاه آمریکا در ترکیه
پایگاه آمریکا در ترکیه - اسپوتنیک ایران
اشتراک
اتم جنگی آمریکایی 15 سال پس از پایان جنگ جهانی دوم در اروپا ظاهر شد

ورشو  به مسأله  استقرار  سلاح هسته ای آمریکا در  اراضی دیگر کشورها رسیدگی می کند.  توماش شاتکوفسکی   معاون  وزیر دفاع  لهستان در روز 6 دسامبر  سال 2015 میلادی این خبر را اطلاع داد.  وزارت دفاع لهستان در همان روز  در  رد این خبر شتاب بخرج داد: ژنرال ها  در توضیح گفتند که از « نوعی شکل» شرکت  لهستان در برنامه  اشتراک هسته ای  صحبت می شود که  استقرار بمب های  اتمی آمریکا  در کشور را در نظر نمی گیرد. به گفته آنها  جمهوری لهستان پیمان  عدم گسترش سلاح هسته ای  را به امضا رسانده و  آن را رعایت می کند.  اما تاریخ گواه آن است  که عضویت در  پیمان  عدم گسترش سلاح هسته ای  مانع از استقرار سلاح های هسته ای در  دیگر کشورها نشده است.

 اتم جنگی آمریکایی پس از  15 سال  از زمان پایان جنگ  جهانی دوم  در اروپا ظاهر شد. در آن زمان  نظریه پردازان  نظامی  کشورهای بزرگ  ایده  کاربرد سلاح هسته ای در سطح  بمب های تاکتیکی،  مهمات هسته ای برای سیستم توپخانه  و موشک ها با برد  کوتاه  را مطرح کردند.

نظریه  سلاح هسته ای تاکتیکی  برای رهبری ناتو و آمریکا به ویژه جذاب بود.  در پنتاگن  نگران آن بودند  که در صورت درگیری، تانک های شوروی  طی چند روز  می توانند  به « لا — مانش» برسند. سلاح هسته ای تاکتیکی می تواند  آسیب زیادی به  « مشت  زرهی» شوروی وارد آورد و مانع از پیشروی  نیروهای شوروی بشود.

در نتیجه  سلاح هسته ای تاکتیکی در اراضی کشورهای متحد  آمریکا — اعضای ناتو —  مستقر شدند  که در مسیر  حمله احتمالی  نیروهای شوروی قرار داشتند: آلمان، هلند و  بلژیک.  در جبهه غرب،  موشک ها در ترکیه مستقر شدند  و نیروی هسته ای مستقر در یونان و ایتالیا می بایست مانع از پیشروی  ارتش شوروی  از طریق بالکان بسوی  مرزهای متحدان اروپایی آمریکا  شود.  در عین حال،  سلاح های هسته ای  مستقر در یونان  در سال 1964  میلادی  فقط برای وارد کردن ضربه به  بلغارستان  در نظر گرفته نشده بودند، بلکه  آلبانی و یوگسلاوی — اعضای  پیمان ورشو — را هدف قرار داده بود. استراتژیست های ناتو نمی خواستند دست به ریسک بزنند.  این برنامه  « اشتراک هسته ای» — تقسیم  مسئولیت هسته ای — نامیده شد.

بریتانیا که  خود دارای سلاح هسته ای بود  در بین  کشورهای اروپایی، پایگاه اصلی شد. مارگارت تاتچر  «بانوی آهنین»   که سعی می کرد  «مناسبات خاص» با  آمریکا  و و ناتو را حفظ کند از تصمیم « ناتو»  جهت استقرار  موشک های زمین پایه BGM-109G « توماهاوک»    موشک های  برد کوتاه « پرشینگ —1 آ»  در اروپای غربی  حمایت کرد و به پنتاگن اجازه داد بیش از   160  موشک بالدار را در  پایگاه نظامی « گرینم کمون»  در « برکشیر»  مستقر سازد. در دهه 1980 میلادی  آمریکایی ها  حدود 400 « پرشینگ» و « توموهاوک»  با کلاهک هسته ای  را  به عنوان  جواب به  مجتمع « پیونر» شوروی  که با عنوان « اس اس-20» معروف است   در  آلمان، بریتانیا ، ایتالیا و هلند  مستقر  کردند. اتحاد شوروی  در جواب   موشک ها را در آلمان شرقی و چکسلواکی مستقر کرد.

« خط سرخ»  می بایست در  شرق نیز  کشیده می شد:  سلاح های هسته ای تاکتیکی  آمریکایی   در ژاپن و کره جنوبی  مستقر شدند  که قرار بود در صورت آغاز جنگ با شوروی و چین و کره شمالی   از آنها استفاده شود.  حتی در نزدیکی مرزهای آمریکا  زرادخانه هسته ای ایجاد شد:  در کانادا  در پایگاه «  گوس بِی»  بمب های اتمی  مستقر شدند و در دهه 1950 میلادی  مجتمع  پدافند موشکی  «  بوئینگ  سی.آی.ام —10 بومارک»  مستقر شد که بعدا  کلاهک های  هسته ای به آن اضافه شد.

در کشورهایی  که آمریکا  سلاح هسته ای خود را  در خاک آنها مستقر کرده است  اعتراضات مردمی  برپا می شود.  در اتحاد شوروی  تعریف در باره آنها را  خیلی دوست داشتند و  به این ترتیب  مبارزه افراد ساده غرب برای صلح در سراسر جهان را به تصویر می کشیدند.  آنها بر علیه میلیتاریسم دست به اعتراض می زدند.  اکثر این گونه تظاهرات  توسط  نیروهای چپ  از جمله کمونیست ها سازماندهی می شد.  انگیزه اصلی تظاهرکنندگان در پشت پرده باقی می ماند: ترس  برای جان خود و نزدیکان خود در صورت بروز جنگ هسته ای. همه درک می کردند  که همانا پایگاه  نظامی  آمریکایی  و پیرامون آن اولین اهداف  دشمن خواهند بود.

 تظاهرات گسترده ای در یونان، آلمان و ژاپن برگزار شد.  اهالی بریتانیا  به شکل خاص خود  واکنش نشان دادند — در  سال 1980  هزاران معترض  که اکثر آنها زن بودند     در مقابل دروازه پایگاه « گرینم-کمون»  دست به تظاهرات زدند و این اقدام  به اردوگاه چادری فرا روئید. در سال 1983 میلادی  حدود70 هزار نفر پایگاه را  بشکل زنجیر زنده  احاطه کردند.  آنها در  جلوی  ماشین های حامل موشک  دراز کشیدند و عکس های کودکان را روی حصار پایگاه آویزان کردند  و  خود را به دروازه پایگاه  دستبند زدند.

اردوگاه  تقریبا 19 سال وجود داشت  و  فقط در سال 2000 میلادی بسته شد.  موشک های آمریکایی را  در سال 1992 میلادی  از بریتانیا خارج کردند و  5 سال بعد  پایگاه د مونتاژ شد. اما  ساکنان اردوگاه  اعلام کردند که آنها  کلا  برای احتراز از جنگ  به مبارزه خود ادامه می دهند.

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала