آسمان خراش های مسکو. ساختمان وزارت امور خارجه

ساختمان وزارت امور خارجه روسیه، اولین عمارت از هفت آسمان خراش استالینی مسکو است.

هفت آسمان خراش استالینی معروف به " هفت خواهران" ، هفت برج بلندی که در اوایل سال های ۵۰ قرن گذشته به دستور استالین ساخته شدند، امروز هم بخشی جدا ناپذیر از فضای معماری پایتخت روسیه هستند.
ساختمان وزارت امور خارجه روسیه، اولین عمارت از آنها بود. با این حال می گویند که استالین نسبت به دیگر ساختمان ها، از این بنا کمتر علاقه از خود نشان داد. اما مکانی را که برای ساخت آن اختصاص داده بودند، بسیار ایده آل بود. منطقه ای که این آسمان خراش ۲۷ طبقه ای احداث شده، یکی از زیباترین نقاط شهر است.
با توجه به طرح اولیه، این ساختمان فاقد مَنار مخروطی بود، اما این طرح توسط استالین که شخصا بر ساخت و ساز "هفت خواهران" نظارت داشت، تغییر کرد. استالین در نظر داشت که همه آسمان خراش ها دارای یک سبک باشند. محاسبات انجام شده، معماران را به وحشت وا داشت چرا که این بنا تحمل اضافه شدن یک منار مخروطی سنگی را نداشت، لذا تصمیم گرفتند تا آن را از فولاد سبک تهیه کنند. از آنجا که سازه آن خاصیت شکنندگی داشت، لذا ساختمان وزارت امور خارجه، تنها 'خواهری' است که فاقد ستاره پنج پر در راس برج آن است، آخر این منار مخروطی، قابلیت تحمل وزن ستاره را نداشت.
به هر حال نصب ستاره، امکان پذیر نشد اما وزارت امور خارجه روسیه از داشتن نمادی دیگر، به خود می بالد. بر روی نمای این برج، آرم بزرگ اتحاد جماهیر شوروی، نصب شده است. جنس این نماد از بتن آرمه بوده که در ارتفاع ۱۱۴ متری و در مساحتی معادل ۱۴۴ متر مربع، بر روی ساختمان وزارتخانه، تعبیه شده است.
اندازه، جلال و شکوه ساختمان وزارت امور خارجه روسیه از داخل نیز قابل تمجید است. دیوارهای تالار ورودی پوشیده از سنگ مرمرِ روشن و کف آن مزین به سنگ های سیاه گرانیت است. شیشه های پنجره ها، ویترای شده و ستون های تالار نیز از سنگ مرمر مصنوعی ساخته شده اند. این بنا مجهز به ۲۸ آسانسور بوده و کلیه ی سالن های اجتماعات و مذاکرات و همچنین دفاتر کاری، همچون اثری تاریخی، به اصطلاح با " سبک استالینی" معماری شده اند.
ساختمان وزارت امور خارجه همچون دیگر برج های مسکو، نه تنها به وظیفه ی اصلی خود عمل می کرده بلکه نقش یک مکان استراتژیکی را نیز ایفا می کرده است. در عمق ۶۰ متری زیر این ساختمان، یک پناهگاه برای استالین و اطرافیان نزدیکش ساخته شده بود. اما امروز حتی پس از درز کردن اطلاعات به مطبوعات و اینترنت، هنوز تائیدیه ی رسمی ای در این مورد وجود ندارد. حتی در اسناد بایگانی شده نیز به وجود چنین مکانی، اشاره نشده است. البته شاید کسی دیگر به بودن چنین پناهگاهی علاقه ای ندارد یا شاید هم عمدا برای پنهان ماندن این موضوع، مطلبی در این مورد نمی نویسند. فقط به این اشاره شده که اینجا آرشیو اسناد مهم و سری کشور بوده است. به گفته ی وبلاگ نویسان، امروز نیز پوشه های گرد و خاک گرفته ای که حاوی اسرار یک دوره از زندگی کشور بوده، همچنان پنهان باقی مانده است.