بیست و پنجم ماه آوریل سال جاری 70 سال از زمانی گذشت که هیأت های نمایندگی 50 کشور در کنفرانس ملل متحد در سانفرانسیسکو برای بحث در باره تأسیس سازمان بین المللی — سازمان ملل متحد گردهم آمدند. در آن زمان اساسنامه ای از 111 ماده تهیه شد که 25 ماه ژوئن به تصویب رسید. مهمترین هدف سازمان ملل — حمایت و تحکیم صلح جهانی ، امنیت و کمک به پیشرفت همکاری بین کشورها بود. فرانکلین روزولت رئیس جمهور آمریکا مبتکر نام سازمان- « ملل متحد» بود. برای اولین بار در اعلامیه ملل متحد در روز اول ژانویه سال 1942 از این عنوان استفاده شد. در آن تاریخ نمایندگان 26 کشور از طرف دولت های خود موظف شدند به مبارزه مشترک با کشورهای عضو ائتلاف نازیسم ادامه بدهند.
پاییز سال 1944 میلادی اتحاد شوروی، آمریکا، بریتانیا و چین در باره اهداف، ساختار و فعالیت سازمان جهانی به توافق رسیدند.
یازدهم فوریه سال 1945 میلادی پس از دیدار یالتا ، رهبران کشورهای آمریکا، بریتانیا و اتحاد شوروی ، فرانکلین روزولت، وینستون چرچیل و یوسف استالین، تصمیم قاطعانه خود در باره تأسیس سازمان جهانی برای حمایت از صلح و امنیت را اعلام کردند.
الکساندر تِودوی — بورمالِی دانشیار کرسی همگرایی اروپایی انستیتوی روابط بین الملل دراین خصوص گفت: هدف سازمان ملل نه تنها جلوگیری از وقوع هر نوع جنگ، بلکه جلوگیری از وقوع درگیری بین اعضای اصلی سازمان بین المللی بود که اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل شدند. حق وتویی که آنها از آن برخوردار شدند، نوعی تضمین رعایت منافع آنها بود. از این نظر سازمان ملل وظیفه خود را اجرا کرد و در دوره جنگ سرد هیچگونه عملیات نظامی ودرگیری بین کشورهای نیرومند جهان رخ نداد. اما درگیری های نظامی بزرگ و کوچک در کشورهای جهان سوم رخ داد. از این نقطه نظر هر چند هدف و وظیفه سازمان ملل جلوگیری از وقوع درگیری ها بود اما نتوانست مانع از وقوع تمام درگیری ها بشود.
آوریل سال 1945 میلادی هیأت های نمایندگی بیش از 80 درصد ساکنان زمین گردهم آمدند. کارشناسان متذکر می شوند که آن اجلاس، جلسه نمایندگان کشورهای مختلف بود. 850 نماینده بعلاوه مشاوران، دبیران و هیأتهای رسمی — تعداد شرکت کنندگان در آن جلسه به 3500 نفر رسید. بخش خبرنگاران از 2500 نفر تشکیل شده بود که از این رویداد گزارشاتی پخش می کردند و ناظرانی از سازمان ها و جوامع و انجمن های مختلف بر روند آن نظارت می کردند.
هیأت های نمایندگی کشورها باید اساسنامه سازمان ملل را طراحی می کردند که پیشنهادات از قبل ارائه شده چین، اتحاد شوروی ، بریتانیا و ایالات متحده اساس آن را تشکیل می داد. پس از دو ماه کار، این سند به اتفاق آراء به تصویب رسید.
مطابق با ماده 24 اساسنامه سازمان ملل، مسئولیت اصلی در ازای حمایت از صلح وامنیت بین المللی به شورای امنیت سازمان ملل واگذار شد. شورای امنیت سازمان ملل دارای 15 عضو است: 5 عضو دائمی و 10 عضو غیر دائمی که مجمع عمومی سازمان ملل به مدت 2 سال اعضا را انتخاب می کند. مهمترین شرط تصویب تصمیمات — رأی یکسان 5 عضو شورای امنیت است، در غیراینصورت تصمیمات رد می شوند.
مارینا آپانوویچ نامزد علم تاریخ و استاد انستیتوی مناسبات بین الملل در این خصوص گفت:
5 عضو دائمی شورای امنیت که از حق وتو برخوردارند می توانند مسائل را مستقیما مطرح کنند و با تصمیمات خود قطعنامه ای در باره اوضاع شکل گرفته تصویب کنند و شرایطی برای طرفین درگیر بطور جداگانه مطرح سازند.
اولین نشست شورای امنیت سازمان ملل 17 ژانویه سال 1946 برگزار شد. این سازمان طی 70 سال فعالیت خود، نه فقط توصیه ها بلکه تعهدات حقوقی برای کشورها را وضع کرده و جای خاصی در سیستم حقوق بین المللی بخود اختصاص داده است.
دمیتری کولیکوف کارشناس سیاسی در پایان گفت: اکنون کل حقوق بین المللی به شورای امنیت سازمان ملل وابسته است. آمریکا هر جا که می شد حقوق بین المللی را پایمال کرده است. از اینرو شورای امنیت سازمان ملل یگانه جزیره ای است که هنوز بطور کامل تحت کنترل آمریکا قرار ندارد. ایالات متحده منتها تلاش خود را برای برقراری کنترل خود بر شورای امنیت به انجام خواهد رساند.
از چه تاکتیکی استفاده خواهد شد؟ آمریکا از تاکتیک های مشکل و پیچیده خوشش می آید.
کارشناسانی که در گفتگو با « سپوتنیک» شرکت داشتند بالاجبار اعتراف کردند که طی سال های گذشته ، سازمان ملل از اساسنامه خود فاصله گرفته است که اصل آن را « خلاص کردن نسل حاضر از مصیبت های جنگ » تشکیل می دهد. سازمان ملل عملا درگیری مسلحانه سوریه را نادیده گرفت که باعث مرگ صدها هزار نفر شد و بیش از 2 میلیون نفر از ساکنان غیر نظامی را آواره و فراری کرد.
