ایران تا چه حد آمادگی دارد از یاران منطقه ای خود حمایت کند؟

سوالی که کم و بیش در اذهان خیلی ها نقش بسته این است که پس از توافق هسته ای آیا باز هم ایران از مردم سوریه – لبنان – فلسطین – عراق – یمن و بحرین و افغانستان... حمایت خواهد کرد یا خیر؟ و اگر هم بخواهد حمایت کند این حمایت چه حد و مرزی خواهد داشت؟

برای اینکه بتوانیم به این سوالها پاسخ بدهیم ابتدا باید دلایل حمایت ایران را بررسی کنیم.
سیاست کشورهای جهان بر اساس شرایط ژئوپلیتیک و ایدئولوژیکی آنها تعیین می گردد. اصل 154 قانون اساسی تصریح دارد: "جمهوري اسلامي ايران سعادت انسان در كل جامعه بشري را آرمان خود مي‌داند و استقلال و آزادي و حكومت حق و عدل را حق همه مردم جهان مي‌شناسد. بنا بر اين در عين خودداري كامل از هر گونه دخالت در امور داخلي ملتهاي ديگر، از مبارزه حق‏طلبانه مستضعفين در برابر مستكبرين در هر نقطه از جهان حمايت مي‌كند". در اصل ۱۵۲ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده: "سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران بر اساس نفي هر گونه سلطه‏جويي و سلطه‏پذيري، حفظ استقلال همه جانبه و تماميت ارضي كشور، دفاع از حقوق همه مسلمانان و عدم تعهد در برابر قدرت‏هاي سلطه‏گر و روابط صلح‏آميز متقابل با دول غير محارب استوار است".
پس می توان گفت در عمل ایدئولوژی نظام جمهوری مبنی بر حمایت از مستضعفین در برابر مستکبرید در هر نقطه جهان می باشد. حال این مستضعفین می خواهند همانگونه که در اصل 152 آمده مسلمان باشند یا اینکه غیر مسلمان باشند چرا که اصل 154 کل مستضعفین و جامعه بشری ملاک قرار گرفته. به همین دلیل هم مثلا ایران از مبارزه مردم آفریقای جنوبی در مقابل نظام آپارتاید حمایت می کرد. اما این حمایت همیشه سیاسی بود و نه نظامی. کما اینکه حمایت ایران از خواسته های مردم بحرین و یمن نیز تا به حال سیاسی بوده.
اما در مورد برخی کشورها این حمایت از حمایت سیاسی فراتر می رود و حتی ممکن است به حمایت نظامی نیز تبدیل گردد. مثل مبارزه مردم لبنان و فلسطین بر علیه اسرائیل و یا مبارزه مردم و دولت سوریه و عراق و افغانستان بر علیه تروریست های خارجی که در صدد اشغال سرزمین آنها و درنهایت رسیدن به مرز ایران می باشند.
دلیل تغییر راهبرد در نوع حمایت ایران از مبارزات مردم کشورها بر علیه مستکبرین فقط مواد 152 و 154 قانون اساسی جمهوری اسلامی نمی باشد بلکه بحث امنیت ملی و سرزمینی ایران نیز مطرح است.
شما اگر به نقشه منطقه نگاه کنید می بینید که ایران از همه طرف توسط دشمنانی که برای نابودی آن لحظه شماری می کنند محاصره شده و شرایط ژئوپولیتیک ایران این کشور را موظف می کند راهبرد دفاعی خود را در حمایت نظامی از ملت های همجوار و تولید و تهیه انواع و اقسام سلاح های دفاعی و استراتژیک متمرکز کند. چرا که حکومت جمهوری اسلامی ایران موظف است از سرزمین و ملت خود حفاظت کند.
بر کسی پوشیده نیست اگر واهمه اسرائیل از موشک هایی که همپیمانان ایران نزدیک مرزهای آن مستقر کرده اند نبود تا به حال نتانیاهو چندین بار دستور حمله به تاسیسات هسته ای و زیر بنایی ایران را صادر کرده بود و همه می دانند در جنگل جهانی فعلی هیچ کس نه فقط جلودار اسرائیل در این حمله نبود بلکه کشورهای غربی و رسانه های آنها به تمجید و توجیه حمله اسرائیل به ایران می پرداختند. اسرائیلی ها خوب می دانند اگر هواپیماهای آنها به سمت ایران پرواز کنند در حین بازگشت فرودگاهی برای فرود پیدا نخواهند کرد. در مورد کشورهای عرب همجوار در حوزه خلیج فارس هم همین مساله صدق می کند. اگر لحظه ای این کشورها احساس کنند ایران ضعیف شده بی درنگ با استفاده از تسلیحات پیشرفته ای که غرب در اختیار آنها قرار داده به ایران حمله خواهند کرد و ماجرای یمن برای ایران پیاده خواهد شد. اما آنها بخوبی می دانند که ایران می تواند کاخ های شیشه ای آنها را با خاک یکسان کند. همانگونه که سیاست سعودی ها در قبال یمن به بهانه شش جنگ طی چند دهه اخیر حمایت ایران از یمنی ها نبوده، سیاست آنها نسبت به ایران هم همیشه خصومت بار بوده. واهمه ای که در ذهن شاه ایران (به استناد خاطرات امیر اسد الله اعلم) نقش بسته بود و بلا فاصله پس از انقلاب اسلامی در ایران وقتی این کشورها تصور کردند ارتش ایران ضعیف شده از طریق عراق به ایران حمله ور شدند. بر کسی پوشیده نیست که جنگ عراق بر علیه ایران با حمایت و پشتیبانی همین کشورها انجام شد و پس از شکست در جنگ بر علیه ایرانیان آنها مجددا نقشه های جدیدی را برای حمله به ایران طرح بندی کردند و برای پیاده سازی این نقشه ها آنها نیاز دارند یاران منطقه ای ایران را یکی یکی از گردونه خارج کنند تا به راحتی بتوانند به ایران حمله کنند و به همین دلیل تروریست ها و مزدوران بین المللی را به منطقه گسیل کردند تا حکومت های قانونی در سوریه و عراق و افغانستان را سرنگون کنند و ایران را در محاصره قرار دهند. قطعا اگر ایران با این مزدوران را در خاک سوریه و عراق و افغانستان زمین گیر نکند مجبور خواهد بود در خاک خود با آنها بجنگد. پس حمایت ایران از مردم سوریه و عراق و لبنان و افغانستان نه فقط به دلیل بند های قید شده در قانون اساسی آن می باشد بلکه بالاتر از آن به دلیل تامین امنیت ملی و سرزمینی این کشور است و به همین دلیل نباید توقع داشت که ایران از حمایت مردمان سوریه و عراق و لبنان و فلسطین و افغانستان و یمن و بحرین دست بردارد. و قطعا این حمایت تا جایی که ایران در توان دارد ادامه خواهد یافت چرا که در واقع ایران با این راهبرد عملا در حال حفاظت از مرز و بوم خود می باشد، حمایتی که هرچقدر بخواهد برای آن هزینه کند به مراتب کم هزینه تر از آن است که دشمنان به مرزهای ایران برسند.
ایرانی ها هم خوب می دانند که برای تامین امنیت ملی خود باید تولید انواع و اقسام سلاح های پیشرفته دفاعی و استراتژیک را ادامه دهند و خواسته هایی که مبنای توقف ایران از حمایت از همپیمانان منطقه ای و یا توقف تولید سلاح های دفاعی را دارد فقط برای آن است که ایران را مجبور کنند گارد خود را باز کند تا ضربه کشنده خود را به ایران بزنند.
ایرانی ها می دانند این جنگ بر علیه نظام جمهوری اسلامی نمی باشد بلکه بر علیه ملت ایران است، هدف اصلی کشورهای همجوار در نهایت نابودی شیعیان و بالطبع ملت ایران است و این هدف را در کتاب های درسی مدارس خود به صراحت آموزش می دهند و فرزندان خود را برای سربریدن ایرانی ها آماده می کنند. این هدف آنها ربطی به این ندارد که چه نظامی در ایران حاکم باشد و یا نظام حاکم بر ایران چه سیاستی را اتخاذ کند.