افسانه ها درباره وجود انسان بدون ایدئولوژی از عمد درست شده تا امکان استثمار اذهان و افراد را بیشتر کنند. ساختار این عملکرد کاملا ابتدایی است، اما همیشه موثر واقع می شود: به ظاهر ایدئولوژی وجود ندارد، فقط نقطه نظرات شخصی و باورها هستند. و زمانی که فقط باورهای شخصی بدون ایدئولوژی اجتماعی باشد، آنوقت سلطه از طریق این باورها وارد شده و به شکل نامحسوس و بدون مسئولیت و بدون هیچ تعهدی بر افراد قرار می گیرد. در این جریان، خود شخص مقصر است، زیرا در باورهای خود گم می شود. هیچ کس او را وادار به اعتماد نکرده است. تاریخ اوکراین در سال های اخیر نمونه بارز این مساله است.
آرزوهای اروپایی تنها نیروی حرکت دهنده مردم در جریان میدان بود. باور اصلی مردمی که به میدان رفتند، این بود که یانوکویچ را کنار بیندازیم و با وارد شدن به اروپا، حیات دوباره بیابیم.
امروز این باور در اوکراین دیگر وجود ندارد. برای همه روشن شده است که هیچ کس قرار نیست اوکراین را بپذیرد و آن را تغذیه کند. مورد یونان برای همه کاملا روشن بود. توافق نامه ای که به خاطر جریان میدان درباره اتحادیه اروپایی امضا شد، نه تنها زندگی اقتصادی اوکراین را بهتر نکرد، که حتی وضعیت بدتر هم شد.
نیروی محرکه بعدی برای میدان، ایده ملی گرایی اوکراین بود. این ایده یک عنصر قوی ضد روسی در خود دارد و درست به همین خاطر است که از آن به شدت استفاده می شود و حتی تا امروز موفقیت هایی به دنبال داشته است. اما ماهیت ناسیونالیستی آن محدودیت هایی را برای استفاده گسترده به دنبال دارد. علاوه بر این، نمایندگان اصلی این ایده، مبارزان «جناح راست» هستند که برای پاروشنکو بسیار خطرناک می باشند. برای حفظ قدرت، پاروشنکو مجبور به نابود کردن جناح راست و یا دست کم مطیع ساختن آنهاست. وی با حل این مساله، مجبور به محدود ساختن ایده ملی گرایی است که امروز برای خود گروهان آماده می کند. در این شرایط، مقامات اوکراین سخت تر از قبل می توانند ایدئولوژی ناسیونالیسم را تحت سلطه خود بگیرند و در عین حال آنها را نابود کنند.
امروز حکومت اوکراین و تمام سیستم کنترل اجتماعی فقط به لطف یک ایده حفظ شده است. اوکراین و اوکراینی ها در جبهه امریکا علیه روسیه می جنگند. آنها تصور می کنند که اگر اوکراین خوب رفتار کرده و مطبع امریکا باشد، آنوقت بر روسیه پیروز می شود. و آنوقت همه اوکراینی ها خوشبخت می شوند.
از آنجا که سازمان دهی کنندگان واقعی میدان امریکایی ها بودند و از آنجا که قدرت واقعی در اوکراین امروز در دست امریکاست، کاملا منطقی و طبیعی خواهد بود که مردم اوکراین تمام امیدشان را به امریکا ببندند. برای مردم اوکراین فقط یک باور مانده — «امریکا با ماست». امریکایی ها برای حفظ این باور و حفظ قدرت در کشور مجبور شدند از رژیم استعمار آشکار دستگاه حکومت استفاده کنند. سفیر امریکا به جای آلیگارخ اوکراینی و مخالف حکومت به موکاچف می رود و از استاندار جدید موسکال حمایت کرده، علنا به نفع پاروشنکو و علیه جناح راست سخنرانی می کند. معاون وزیر خارجه و سفیر امریکا در ملاء عام در مجلس اوکراین جریان رای گیری تغییرات ضروری در قانون اساسی اوکراین را کنترل می کنند.
همه اینها نشان از قدرت آشکار و واقعی امریکا در اوکراین دارد. حرکات سمبلیک زیادی انجام می گیرد. به عنوان مثال، آموزش سربازان اوکراینی توسط امریکایی ها در منطقه لووف. این کار نمایش واقعی اعتماد به امریکاست. باور به امریکا و قدرت آن آخرین دلیل ایدئولوژیک است که فعلا کاربرد دارد و جامعه و حکومت اورکراین را روی آن حفظ کرده اند.
فعلا نشان دادن عدم استقلال اوکراین به مردم این کشور بیهوده است، نشان دادن اینکه حاکمیت آنها از بین رفته، فایده ای ندارد. زیرا این همان چیزی است که آنها به شدت می خواهند و به آن امید بسته اند. ماهیت معامله هایی که با امریکا می کنند در موارد زیر خلاصه می شود: «ما قدرت امریکا را به رسمیت می شناسیم، آماده ایم به امریکا خدمت کنیم و تمام آنچه که به ما دستور می دهند را انجام دهیم. در مقابل می خواهیم که از ما حمایت کرده، ما را تامین کنند و به جای ما پاسخگوی همه کارهایی باشند که به دستور آنها انجام می دهیم».
مشکل اینجاست که امریکا مسئولیتی در قبال اوکراین به عهده نمی گیرد. امریکا می خواهد از اوکراین به عنوان ابزاری علیه روسیه استفاده کند. علاوه بر این، امریکا قصد ندارد با اوکراین معامله ای انجام دهد. هیچ معامله ای صورت نخواهد گرفت. امریکا قصد ندارد بابت استفاده از اوکراین به آنها پولی پرداخت کند. بابت آماده ساختن وانجام انقلاب هزینه صورت گرفته است. این سرمایه گذاری واقعی امریکا بود. حال اوکراین باید کار را به سرانجام برساند. اوکراینی ها هنوز نفهمیده اند که با از دست دادن حکومت قانونی خود و واگذاری آن به امریکا، زندگی خود را نیز به آنها داده اند.
