در فیلم ها و کتاب ها کار جاسوسان زیاده از حد جذاب نشان داده می شود. اما در واقع کار مأموران استخدامی سرویس اطلاعات اسرائیل بطور ریشه ای با این تصویر جذاب فرق دارد.
اطلاعات سرویس جاسوسی برای نیروهای مسلح اسرائیل از اهمیت زیادی برخوردار است. تعداد زیادی از فلسطینی ها در صفوف « صاهال» کار می کنند که خود را ارتش ملت یهودی می نامد. محمد سعد یکی از آنهاست. وی در سال 1948 میلادی هنگام تشکیل کشور اسرائیل در « صاهال» استخدام شد. این موضوع باعث شهرت ناخوشایند او در ساحل غربی رود اردن شد.
سعد تعریف کرد و گفت: « در سال 1994 میلادی وقتی موافقتنامه « غزه — اریحا» به امضا رسید اعضای سازمان « فتح» مرا ربودند. از اداره سازمان اطلاعات مرا به یک محل مخفی بردند و فقط پس از دو روز به خانواده من اطلاع دادند که من اسیر « فتح» هستم».
در فلسطین محمد را در لیست سیاه گنجاندند و حالا او مجبور است در اسرائیل زندگی کند. اما با وجود آنکه سعد برای اسرائیل جاسوسی می کرد، تل — آویو، شهروندی و یا اجازه اقامت موقت را به او نداده است. محمد هیچ گونه کمک، حقوق بازنشستگی دریافت نمی کند و مجبور است با دریافت کمک از دوستان و پس انداز ناچیز خود زندگی کند.
مأمور سابق « صاهال» گفت: « فکر می کردم اسرائیل به من شهروندی و یا اجازه اقامت موقت و حقوقی را به من واگذار خواهد کرد که هر کسی که با سازمان اطلاعات اسرائیل همکاری می کند سزاوار دریافت آن است. اما چنین اتفاقی نیفتاد».
آمین الحج، مشاور معنوی رهبر حزب ملی — لیبرال لبنان و کشیش اسلامی بود. برخورد مثبت او نسبت به اسرائیل باعث آن شد تا بزودی از فهرست مأموران استخدامی « موساد» سر درآورد و در کار جاسوسی موفق بود. اما پایان این ماجرا غم انگیز بود.
آمین الحج گفت: « من ارتباط نزدیکی با کارفرمای خود داشتم، اما پاسپورت اسرائیلی دریافت نکردم. هیچ چیز به من ندادند و من هیچ چیز از آنها نگرفتم. تمام هزینه ها را از جیب خودم پرداخت کردم».
حکم مرگ در انتظار کسانی است که به نفع اسرائیل جاسوسی کنند. اما سعد، الحج و دیگران با سرنوشت مشابه که اکنون در اسرائیل در امنیت نسبی زندگی می کنند این سوال را می پرسند که: آیا آنچه آنها به خاطر همکاری با « صاهال» قربانی کردند عبث نبود؟
زندگی خبرچین را نمی توان راحت دانست: خیانت به میهن و کار به نفع کشور اشغالگر آنها را در بین چکش و سندان قرار می دهد.
