اجلاس 25- مین سالگرد ناتو که 9 ماه ژوئیه در ورشو به پایان رسید تعیین کننده استراتژی ناتو در رابطه با روسیه در آینده نزدیک بود. تصمیمات اتخاذ شده در این اجلاس نشانگر آن است که ریاست ناتو راه مقابله و تحکیم حضور نظامی در نزدیکی مرزهای روسیه را انتخاب کرده است.
مهمترین تصمیم اتخاذه شده در این اجلاس، استقرار 4 گردان ناتو به تعداد 1000 نفر هر کدام، در لهستان و کشورهای بالتیک است. چنین اقدامی نمایانگر آن است که ناتو قصد مقابله دارد. از نقطه نظر نظامی، استقرار گردان های اضافی بی معناست — قدرت نظامی روسیه و کشورهای بالتیک قابل مقایسه نیستند. مطابق با اطلاعات رسمی تعداد نفرات نیروهای مسلح روسیه کمی بیش از 1 میلیون و 800 هزارنفر است. در حالی که تعداد نفرات ارتش های استونی، لیتوانی و لتونی فقط 40 هزار نفر است. و حتی لهستان با ارتش 100 هزار نفری خود نمی تواند رقیبی برای روسیه در عرصه نظامی باشد. از اینرو 4 گردان اضافی ناتو نمی تواند بطور ریشه ای توازن قوا را بر هم بزند حتی اگر « خطر افسانه ای» روسیه واقعا وجود داشته باشد. در چنین شرایطی روسیه باید مراقب خطر ناشی از ناتو باشد و نه برعکس. ائتلاف آتلانتیک شمالی با هدف مقابله با کشورهای عضو اردوگاه شرق تأسیس شد که اتحاد شوروی ریاست آن را عهده دار بود. اتحاد شوروی و اردوگاه شرق مدتهاست که به موجودیت خود پایان داده اند- سازمان پیمان ورشو دیگر وجود ندارد. اما ناتو با وجود ناپدید شدن رقیب خود نه تنها به فعالیت خود پایان نداد بلکه بر عکس بودجه این ائتلاف هر سال افزایش یافت و این سازمان تحکیم یافته و سیستم دفاع ضد موشکی را در اروپا مستقر کرد و سعی می کند کشورهای جدیدی را به عضویت این ائتلاف بپذیرد. این سوال مطرح می شود که ائتلاف چه کشوری را رقیب خود می داند؟
برگزاری اجلاس سالگرد در ورشو سمبولیک است. ورشو- شهری است که در سال 1955 میلادی در آنجا پیمان ورشو به امضا رسید که ساختار دو قطبی جهان پس از جنگ جهانی دوم را تحکیم بخشید. ورشوی امروزی مانند لتونی، لیتوانی و استونی — جمهوری های سابق شوروی — یکی از دژهای ناتو در شرق اروپا شده است. آیا می توان از خطر روسی صحبت کرد، وقتی همانا ناتو بطور فعال به فضای مابعد شوروی نفوذ می کند و با پایگاه های نظامی خود مرزهای روسیه را احاطه می کند؟
رهبران کشورهای عضو ناتو علاوه بر استقرار گردان ها، ، روسیه را در یک ردیف با تروریسم، خطر اصلی امنیت نامیدند که برخوردی به ویژه متبکرانه و ناصحیح است. به ویژه که نیروهای روسیه جهت مبارزه با خطر تروریستی در سوریه در حال جنگ هستند و تلفات می دهند.
در بیانیه پایانی اجلاس، اعضای ائتلاف ناتو اعلام کردند که برای گفتگو با روسیه آماده هستند. انجام چنین گفتگویی در دنیای امروزی مفید است که خطر « داعش» و دیگر سازمان های تروریستی هر چه آشکارتر می شود. اما بعید است آغاز گفتگو با اتهامات و ایجاد خطر عاقلانه باشد که نمایندگان ناتو همانا به این شکل عمل می کنند. چنین موضعی مانع از برگزاری هر نوع گفتگویی می شود. زیرا روسیه اگر با گفتگو موافقت کند باید در سکوت تمام اتهامات وارده به خود را بپذیرد.
بهر حال، با وجود لفاظی شدید ضد روسیه در اسناد رسمی ناتو ، بسیاری از کارشناسان متذکر می شوند که اختلاف محسوسی در رابطه با برقراری تماس با روسیه در بین اعضای ناتو وجود دارد. فرانسوآ اولاند، رئیس جمهور فرانسه متذکر شد که همکاری با روسیه ضروری است، ماتئو رنتسی، نخست وزیر ایتالیا در همایش بین المللی اقتصادی سنت پطربورگ حضور داشت. نمایندگان فرانسه و ایتالیا خواهان برقراری روابط و گذار آن در جهت سازنده هستند. از اینرو نمی توان گفت اعضای ائتلاف مانند یک نیروی یکپارچه و محکم در رابطه با روسیه اظهار نظر می کنند. اما با توجه به تسلط بی قید و شرط آمریکا در ائتلاف ناتو، نباید در انتظار تغییرات ریشه ای در موضع ناتو نسبت به روسیه باشیم.
